یکی از سوال‌های رایجی که در حوزه ذخیره سازه پرسیده می شود اختلاف این دو مدل پیاده سازی است، اما قبل از آنکه بخواهیم این تفاوت را توضیح دهیم بهتر است تعریف اولیه‌ای از هر کدام از آنها داشته باشیم:

شتاب دهند یا Cache acceleration در ذخیره سازها نقش حذف گلوگاه‌های I/O را بر عهده دارند و در عمل بصورت یک بافر بین دو انتقال دهنده سریع و کند قرار می‌گیرند تا بخشی از کندی انتقال و دسترسی اطلاعات را برطرف نمایند. در عمده ذخیره سازها با قرار دادن حافظه های سریعی مانند هاردهای SSD و یا M.2 Sata به عنوان کش این واسط را پیاده سازی می‌کنیم. پیاده سازی آن نیز از پیچیدگی خاصی برخوردار نبوده و کافی است که در منوی پیکربندی دیسک‌ها یک یا بیش از یک SSD را به عنوان شتاب دهنده معرفی کنیم.

 از این پس داده‌ها ابتدا بر روی این فضای پر سرعت ذخیره شده و در زمان مناسب به دیسک‌های کندتر انتقال پیدا می‌کنند.

Tier: در این پیکربندی، ما با مجموعه اطلاعتی روبرو هستیم که نیاز به دسترسی و سرعت دسترسی در بین آن‌ها متفاوت است. به عنوان مثال اطلاعات ذخیره سازی شده مربوط به دوربین‌های مدار بسته و یا فایل‌های پشتیبان (Backup) شاید در کل سال مجدد مورد بازبینی قرار نگیرند و یا کلا دو تا سه بار مورد نیاز باشند و سرعت دسترسی به آنها پر اهمیت نباشد، اما در مقابل، یک سری داده‌هایی وجود دارد که در هر لحظه می‌بایست به آن‌ها دسترسی داشته باشیم و تاخیر در سرعت دسترسی به آن‌ها باعث دردسر خواهد شد، از این دست داده‌ها می‌توان به اطلاعات اتوماسیون اداری، نرم افزار مالی و ... اشاره نمود.

یک سری از داده‌ها هم در بین این دو دسته قرار می‌گیرند که نه دسترسی خیلی سریع به آن‌ها مورد نیاز است و نه خیلی کند.

شاید، پیشنهاد اول این باشد که تمامی هاردهای داخل ذخیره ساز را از هاردهای پر سرعت (SSD) استفاده کنیم که به اصطلاح به آن All Flash هم می گویند، که دو ایراد اساسی دارد، اول اینکه بسیار گران قیمت خواهند بود و دیگری هاردهای پر سرعت عمدتا ظرفیتهای محدود و کمی دارند.

 

برای اینکه بتوانیم هم فضای پر ظرفیتی داشته باشیم، هم ارزان و هم سرعت مورد نیازفراهم شود، می‌توانیم از tier کردن استفاده کنیم، در این حالت از چند مدل هارد با سرعت‌های مختلف استفاده می‌کنیم، به عنوان مثال: 10 عدد هارد با سرعت 5400 دور، 4 هارد با سرعت 7200 و 2 هارد SSD. به این شکل می‌توانیم اطلاعاتی که نیاز به سرعت دسترسی بالایی دارند را بر روی SSDها، داده‌هایی با سرعت دسترسی متوسط را بر روی هاردهای 7200  دور و اطلاعات دسترسی غیر سریع را بر روی هاردهای 5400 دور قرار دهیم.

اما مشکل اینجا است که اگر قرار باشد این داده‌ها به صورت دستی جابجا و مکان یابی شوند نیاز به یک عامل انسانی بوده و ممکن است باعث ایجاد خطا گردد، برای حل این مشکل، در ذخیره سازهای حرفه‌ای گزینه‌ای وجود دارد که فقط با فعال کردن آن می‌توان این قابلیت را به صورت خودکار عملیاتی نمود. این امکان از طریق بررسی کلیه اطلاعات رد و بدل شده و بدست آوردن سرعت آماری این اطلاعات، بر روی هاردهای متناسب توزیع می‌گردد.

در ذخیره سازهای کیونپ (QNAP) این قابلیت به نام QTier معرفی شده است.